Woorden zijn krachtig, maar worden nog rijker wanneer we creativiteit eraan toevoegen. Als designer onderzoek ik hoe tekenen, bouwen en werken met je handen een extra taal vormt in therapie en coaching. Het lichaam weet vaak meer dan het hoofd. Door creativiteit als ambacht in te zetten ontstaat ruimte waarin mentale constructen zichtbaar worden en nieuwe inzichten kunnen groeien.
In mijn onderzoek verken ik hoe creatieve processen therapeutische gesprekken kunnen verrijken. Door creativiteit systematisch te integreren, ontstaan mogelijk nieuwe wegen naar inzicht en autonomie wanneer de reguliere dialoog vastloopt. Met zogenaamde 'procesdragers' experimenteer ik als katalysatoren voor het creatieve denkvermogen van cliënten. Deze benadering verrijkt bestaande therapieën zonder ze te vervangen.
Dit artikel onderzoekt hoe het concept co-evolutie de dynamiek tussen therapeut en cliënt belicht. Het toont aan hoe beiden zich samen ontwikkelen tijdens therapie en hoe nieuwe inzichten ontstaan door hun interactie. Dit biedt een frisse blik op de manier waarop therapie werkt en versterkt bestaande praktijken.
Soms zegt een beeld meer dan duizend woorden – en soms doet een tastbaar object dat ook. Waar gesprekken vastlopen, openen tactiele tools nieuwe deuren. Ze brengen inzichten die eerder ongrijpbaar leken, maken patronen zichtbaar en geven cliënten meer grip op hun proces. Hoe kunnen we deze benadering verder verfijnen en laten aansluiten bij de psychologische praktijk?
In mijn ontwerponderzoek ontdekte ik hoe persoonlijke verhalen en collectieve processen elkaar versterken. Door mijn methodiek te vereenvoudigen tot vier stappen, creëer ik ruimte voor authenticiteit in participatieprocessen. Via Lanoek en OpenMinds bouw ik een brug tussen het individuele en collectieve, waarbij ieders unieke stem waardevol is. Een verkenning van hoe we trouw kunnen blijven aan onszelf.
Als ontwerper ken ik dat gevoel: je zit in een sessie en merkt hoe je ervaring als een filter werkt. Laatst in Rotterdam viel het kwartje. Terwijl ik automatisch dacht "dat hebben we al geprobeerd", zag ik anderen worstelen met participatieprincipes die voor mij vanzelfsprekend waren. Het fascinerende is: expertise kan zowel verdiepen als beperken. Dit vijfde artikel onderzoekt die paradox.
Dit artikel onderzoekt hoe ontwerpers en ambtenaren elkaars vaktaal verwerken volgens Kahnemans twee denksystemen. Eigen vaktaal wordt automatisch verwerkt (System 1), terwijl onbekende vaktaal bewuste aandacht vraagt (System 2). Via strips, visualisaties en gedeelde taal kunnen professionals effectiever communiceren. Het artikel is onderdeel van een blogreeks over de toepassing van cognitiewetenschap in participatief ontwerp.
In participatieve sessies ontwikkelen groepen vaak onbewust hun eigen visuele taal. Dit artikel onderzoekt waarom deze symbolische communicatie zo effectief is en hoe we het bewuster kunnen inzetten. Door experimenten met verschillende visualisatietechnieken ontdekken we hoe gedeelde betekenis ontstaat en wat dit betekent voor facilitators. Met praktische tips voor het ontwerpen van participatieprocessen.
Een kleine verkenning van hoe inzichten uit de cognitiewetenschap over het computationele brein kunnen bijdragen aan effectievere participatieve processen. Als facilitator herken ik dat theorieën over informatieverwerking, mentale representaties en feedbackloops nieuwe perspectieven bieden op de complexiteit van participatieve sessies. Door deze wetenschappelijke lens worden praktijkervaringen verklaarbaar en ontstaan er nieuwe mogelijkheden voor het ontwerpen van participatieprocessen die beter aansluiten bij de werking van ons brein.
Het artikel introduceert een geïntegreerd theoretisch framework dat laat zien hoe drie invloedrijke stromingen - cybernetica, embodied cognition en participatief ontwerp - samenkomen in moderne facilitatiepraktijken. Het framework suggereert dat effectieve facilitatie vraagt om het bewust creëren van condities waarin verschillende vormen van kennis en ervaring elkaar kunnen versterken.
Benieuwd hoe deze inzichten kunnen bijdragen aan jouw bredere doelen? Ontdek meer op OpenMinds!
Latebytes is mijn schrijverspseudoniem, ontstaan in 2003 toen ik vooral ’s avonds laat blogde als de kinderen sliepen. Wat begon als nachtelijke reflecties, is uitgegroeid tot een platform waar ik schrijf over menselijk gedrag, technologie en participatief ontwerp. Ik ben Nique, combineer mijn werk als human-centered designer met een studie psychologie aan de Open Universiteit, en nodig je graag uit om mee te denken over de toekomst van participatief ontwerp. Je kunt me ook volgen via Mastodon. Samen met Paul Jongsma (CookingCode) vorm ik, sinds 1994, Webtic.
We combineren participatieve projecten, hands-on workshops en inspirerende inzichten om jou en je team te helpen ideeën om te zetten in concrete verandering.
Alle inhoud op deze website is gelicentieerd onder een CC BY-NC-SA 4.0.