Als ontwerper ken ik dat gevoel: je zit in een sessie en merkt hoe je ervaring als een filter werkt. Laatst in Rotterdam viel het kwartje. Terwijl ik automatisch dacht "dat hebben we al geprobeerd", zag ik anderen worstelen met participatieprincipes die voor mij vanzelfsprekend waren. Het fascinerende is: expertise kan zowel verdiepen als beperken. Dit vijfde artikel onderzoekt die paradox.

Een kleine verkenning van hoe inzichten uit de cognitiewetenschap over het computationele brein kunnen bijdragen aan effectievere participatieve processen. Als facilitator herken ik dat theorieën over informatieverwerking, mentale representaties en feedbackloops nieuwe perspectieven bieden op de complexiteit van participatieve sessies. Door deze wetenschappelijke lens worden praktijkervaringen verklaarbaar en ontstaan er nieuwe mogelijkheden voor het ontwerpen van participatieprocessen die beter aansluiten bij de werking van ons brein.