Het is stil geweest op deze plek. Twee weken geen woord. Niet omdat ik niets te zeggen had, maar omdat ik ergens anders aan het praten was – met Manoushka, met deelnemers aan workshops, en vooral ook met mezelf.

Afgelopen maand heb ik samen met Manoushka een sprong in het diepe genomen. We hebben Lanoek opgezet, een plek waar mensen via creatieve workshops hun eigen verhaal kunnen vormgeven. En eerlijk? Het voelt spannend. Ineens staan niet mijn ontwerpprocessen centraal, maar de persoonlijke verhalen van mensen.

Het moment waarop ik het begreep

Vorige week zat ik met mijn tweelingbroer aan tafel. We hadden het over die zomervakantie in Frankrijk, toen we twaalf waren. In míjn herinnering scheen de zon en bouwden we hutten bij het meer. In zíjn versie regende het dagenlang en speelden we eindeloze potjes Monopoly of Risk.

Dat moment raakte me diep. Het bevestigde wat ik tijdens mijn studie psychologie had geleerd, maar wat ik nooit zo persoonlijk had ervaren: onze herinneringen zijn geen harde schijven met feiten, maar verhalen die we telkens opnieuw construeren. Elke keer dat we ze ophalen, voegen we er nieuwe lagen aan toe, gekleurd door wie we nu zijn.

De dag dat het kwartje viel

Recentelijk begeleidde ik een workshop met leraren in Den Haag. In de ochtend vroeg ik hen naar hun ideale school. De antwoorden waren voorspelbaar: meer tijd, minder regels, meer aandacht voor het kind. Na de lunch stelde ik dezelfde vraag opnieuw – en plots waren de antwoorden anders, persoonlijker, levendiger.

Wat was er gebeurd? Tijdens de lunchpauze had ik hen gevraagd over hun eigen schooltijd te vertellen. Door eerst hun persoonlijke verhaal te activeren, veranderde hun perspectief op het collectieve vraagstuk.

Ik stond daar, met mijn stift nog in de hand, en voelde toen al: dit is het! Dit is de brug die ik al jaren probeer te bouwen tussen individuele belevingen en collectieve processen. Een brug die ik nu, met Lanoek en OpenMinds, concreet aan het realiseren ben.

Mijn worsteling met methodes

Ik heb altijd houvast gevonden in methodieken en stappenplannen, het gaf mijn dynamische denken kaders van houvast. En op mijn bureau ligt een notitieblok vol met variaties op de design thinking cyclus. Vijf stappen, zeven stappen, dubbele diamanten… ik heb ze allemaal uitgeprobeerd.

Maar laatst, tijdens een trackrun door het ’s Gravelandse bos, besefte ik dat ik het te ingewikkeld maakte. Ik schrapte en schrapte tot er vier stappen overbleven:

  • Voor persoonlijke processen: zien, doen, schuiven, bewegen.
  • Voor collectieve processen: verkennen, verbinden, verdiepen, verankeren.

Toen ik thuiskwam, ontwikkelde ik een denkschets en plakte die boven mijn bureau. Iets wat al langer kriebelde had ineens een vorm gekregen. Soms is het simpeler dan we denken.

De wisselwerking in actie

Wat me steeds weer raakt in mijn werk, is hoe persoonlijke verhalen en collectieve processen elkaar versterken. Laatst begeleidde ik een team bij een gemeente dat vastliep in hun participatietraject. Toen ik hen vroeg een moment te tekenen waarop ze zich écht gehoord voelden, deelde een ervaren ambtenaar hoe hij ooit zijn plannen had losgelaten na het horen van een bewoner’s persoonlijk verhaal. Deze reflectie veranderde de dynamiek in de ruimte. Het team ontwikkelde samen een nieuwe aanpak vanuit het besef dat persoonlijke verhalen essentieel zijn in participatie.

Ruimte voor authenticiteit

Mijn nieuwe methodiek draait om deze kerngedachte: ieder mens mag uniek en eigen zijn. Dit is geen mooi klinkend ideaal, maar een praktisch uitgangspunt. In traditionele participatieprocessen zoeken we vaak naar consensus, naar één gedeeld verhaal. Maar juist in de veelheid aan persoonlijke perspectieven schuilt de rijkdom.

Tijdens een recente workshop in de bibliotheek van Amsterdam zag ik hoe deelnemers opbloeiden toen ze merkten dat hun eigen interpretatie er mocht zijn – niet als een tussenstation naar een compromis, maar als waardevolle bijdrage op zich. Een man vertelde hoe hij zich voor het eerst in jaren gehoord voelde, niet ondanks maar dankzij zijn afwijkende mening.

Neurodiversiteit, culturele verschillen, uiteenlopende levenservaringen – ze voegen allemaal waarde toe. Mijn methodiek creëert bewust ruimte voor deze authenticiteit door persoonlijke reflectie te verweven met collectieve verkenning. Niet door mensen in hokjes te plaatsen, maar door ieders unieke stem te erkennen als onmisbaar onderdeel van het grotere verhaal.

Mijn uitnodiging aan jou

Nu sta ik op een kruispunt. Met Lanoek helpen we mensen hun persoonlijke verhalen te herschrijven. Via OpenMinds werk ik met organisaties aan collectieve processen. Ze lijken verschillende werelden, maar voor mij zijn ze twee kanten van dezelfde munt.

En ik vraag me vooral af: hoe bewaar jij je authenticiteit in deze tijd? Herken je die uitdagende wisselwerking tussen je persoonlijke verhaal en de grotere verbanden waarin je werkt? In een wereld die vaak vraagt om aanpassing, hoe blijf jij trouw aan jezelf? Ik zou het waardevol vinden als je je ervaringen en inzichten hierover deelt – hier in het contactformulier, of tijdens één van onze workshops.

Want juist in dat gesprek, in die kruisbestuiving tussen onze verhalen, ontstaat nieuwe betekenis. Voor mij, voor jou, voor ons allemaal.